Langt langt borte, bak ordfjella, langt frå landa Vokalia og Konsonantia, bur dei blinde tekstane. Skilde bur dei i Bokmerkelunden, rett ved kysten av det Semantiske, eit stort språkande hav. Ein liten bekk kalla Duden renn forbi staden deira og gir den nødvendige regelialia. Det er eit paradismatisk land, der steikte setningsdelar flyg inn i munnen din.
Sjølv den allmektige Peikaren har ingen kontroll over dei blinde tekstane, det er eit nesten uortodoks liv. Ein dag bestemte den lille blinde teksten kalla Lorem Ipsum seg for å dra til den fjerne Grammatikken si verd. Den Store Oxmox rådde henne til ikkje å gjere det, fordi det var tusenar av dårlege Komma, ville Spørjeteikn og utspekulerte Semikoli, men den lille blinde teksten lytta ikkje. Ho pakka sine sju versalia, la initialen sin i beltet og la i veg.
Då ho nådde dei første bakkane av Dei Kursive Fjella, kasta ho eit siste blikk tilbake på skylinen av heimbyen sin Bokmerkelunden, overskrifta av Alfabetlandsbyen, og underoverskrifta av si eiga gate, Linjelunden. Medliden, eit retorisk spørsmål rann over kinnet hennar, så heldt ho fram på vegen sin. På vegen møtte ho ein kopi. Kopien åtvara den lille blinde teksten, at der den kom frå, ville den ha blitt omskrive tusen gonger, og alt som var igjen av opphavet ville vere ordet “og”, og den lille blinde teksten burde snu og vende tilbake til sitt eige, trygge land. Men ingenting kopien sa, kunne overtyde henne, og så tok det ikkje lang tid før nokre få utspekulerte Kopi Skribentar overlein henne, gjorde henne rusa med Longe og Parole og drog henne inn i byrået sitt, der dei misbrukte henne for sine eigne formål.